Texas-verhouding

Wat is Texas Ratio?

Texas Ratio meet het risico van financiële instellingen zoals banken en helpt beleggers de kredietrisico's van de bank te begrijpen voordat ze een investeringsbeslissing nemen. Het wordt berekend door de niet-renderende activa van de financiële instelling te nemen en deze te delen door de som van het tastbare gewone vermogen van de bank en de reserve voor verliezen op leningen van de bank.

Texas Ratio-formule

Texas Ratio = (Niet-renderende activa + eigendom van onroerend goed) / (Materieel gemeenschappelijk vermogen + reserves voor verlies van leningen)
  • Niet-renderende activa : dit zijn de leningen en voorschotten die door de bank worden aangeboden en waarvoor zij geen hoofdsom en rentebetaling van de lener heeft ontvangen. Gewoonlijk worden deze lening en voorschotten geclassificeerd als niet-renderende activa nadat de lener meer dan 90 dagen in gebreke is gebleven.
  • Onroerend goed eigendom van de bank : onroerend goed dat als onderpand wordt gehouden door de lener, nu overgenomen door de bank wegens niet-betaling van contributie (rente en betaling van hoofdsom).
  • Materieel gewoon eigen vermogen : eigen vermogen minus immateriële activa die eigendom zijn van de bank (bijv. Goodwill)
  • Reserves voor verliezen op leningen: Banken maken een schatting van het verlies op leningen als gevolg van wanbetalingen en niet-betaling door de leners.

Hoe wordt de Texas Ratio berekend en geïnterpreteerd?

  • Analist of investeerder kan deze ratio berekenen door de hierboven genoemde component in de formule te gebruiken. Componenten zijn niet-renderende activa, onroerend goed dat eigendom is van de bank (dwz onroerend goed uit executie), reserve voor verliezen op leningen en materieel gemeenschappelijk eigen vermogen. Sommige websites publiceren de Texas-verhoudingen, zodat men die daar kan vinden.
  • Een ratio lager dan 1 geeft aan dat de bank lagere niet-renderende activa heeft in vergelijking met haar middelen. Aangezien deze ratio 1 nadert, geeft dit aan dat de bank minder middelen heeft om het verlies van niet-renderende activa te dekken. Is deze ratio 1 of hoger, dan is de kans op bankfalen groot.
  • Een belegger kan deze ratio gebruiken als een effectieve indicator om kredietproblemen bij de bank te meten. Maar het is geen garantie voor het falen van banken. In sommige gevallen wist de bank met een hoge ratio solvabel te blijven.
  • Sommige analisten gebruiken een aangepaste versie van de Texas-ratio, die rekening houdt met de lening die door de overheid is gegarandeerd. Dat wil zeggen, als een federaal leningprogramma een niet-renderende lening garandeert, worden deze verliezen gecompenseerd door de overheid. Daarom is het zinvol om deze ratio aan te passen door de door de overheid gesponsorde lening af te trekken van niet-renderende activa.

Hieronder is de gewijzigde formule als volgt:

Gewijzigde Texas-ratio = (niet-renderende activa - door de overheid gesponsorde niet-renderende leningen + eigendom van onroerend goed) / (materieel gemeenschappelijk vermogen + reserves voor verlies van leningen);

Voorbeeld

Brian Tylor wil zijn fonds beleggen in een van de volgende banken. Voordat hij investeerde, vroeg hij een analist om te controleren welke van deze banken solvabeler en veiliger is?

Een analist berekende de Texas-ratio om de heer Taylor een minder risicovolle bank voor te stellen. Na alle details van de banken te hebben overwogen, stelden analisten voor om in ABC-bank te investeren. Het heeft meer eigen middelen om het verlies van slechte leningen op te vangen in vergelijking met andere banken, dwz PQR & XYZ.

Gebruik van belastingratio

In de jaren tachtig introduceerde Gerard Cassidy de Texas-ratio om het potentiële kredietprobleem in het banksysteem te voorspellen. Als de bank te veel slechte leningen heeft verstrekt en weinig eigen vermogen heeft om het verlies op deze slechte lening te dekken, kan de bank failliet gaan. Het is een van de indicatoren die analisten of investeerders vooraf een signaal geven over de investeringen van de bank.

Gevolgtrekking

Het is gewoon een voorzorgsindicator. Het beschouwt niet-renderende activa, door de overheid gesponsorde leningen, onroerend goed in eigendom, materieel eigen vermogen en reserves voor verliezen op leningen van de bank om tot een ratio te komen. Het kan door investeerders worden geïnterpreteerd alsof de ratio 1 benadert of overschrijdt, de kans op bankfalen stijgt, maar het verzekert het bankfalen niet.